In acht jaar van MA1 naar Dames 1
De VollinGo-website openen en een heel oude teamfoto zien, is niet iets wat elke dag gebeurt. Een foto die bij ons veel herinneringen oproept: het is namelijk onze kampioensfoto uit 2016, waar we met de MA1 de laatste wedstrijd van het seizoen wisten te winnen met 4-0. Deze 4-0 winst betekende dat het kampioenschap van ons was en dat onze ‘aartsrivaal’ Kalinko genoegen moest nemen met de tweede plek.
Het is zeker leuk om te lezen dat ons gesprek je nostalgisch heeft gemaakt Olaf! (ondergetekende hebben deze inmiddels gerafelde handdoek cadeau gedaan) en dan ook nog zien dat we genomineerd zijn om het volgende stukje te schrijven. Zoals de meesten wel zullen hebben meegekregen, is dames 1 flink gewijzigd ten opzichte van vorig seizoen. Om ons wat beter te leren kennen willen we jullie graag, beiden als kind van de club, meenemen in onze weg naar het huidige dames 1.
Melissa
Als klein meisje ben ik op mijn achtste begonnen met volleyballen bij de mini’s in de Mammoet. Vervolgens naar de Zebra verhuisd om in de ‘talentenlijn’ te gaan spelen in de C. Ik denk dat het voor menig klein meisje een droom is om ooit in dames 1 te spelen. Dit had ik zelf ook, maar nooit had ik gedacht dat dit ook echt zou gaan gebeuren. Ik stroomde al snel door naar de B, waar Fay en ik voor het eerst met elkaar in een team kwamen.
Fay
Ik begon relatief ‘laat’ met volleybal. Ik deed m’n eerste proeftraining toen ik 12 jaar was, maar was na die proeftraining ook gelijk helemaal verkocht. Na een jaar in de MC2 stroomde ik, net als Melissa, door naar de talentenlijn. Ik kan me nog goed herinneren dat ik ontzettend trots was op het iconische roze jasje dat ik toen kreeg (wat vlak daarna helaas werd vervangen door een blauw jasje ).
Melissa
Onze wegen scheidden kort, waarna we in 2015 in de A weer bij elkaar in een team kwamen. Hier hadden ze een diagonaal nodig en zodoende ben ik op deze positie terechtgekomen. Het eerste jaar in de A was gelijk een succes, waarbij we kampioen werden in de hoofdklasse. Hierna volgde nog enkele jaren in de A, waarbij we ook topklasse hebben gespeeld met als hoogtepunt 1,5 uur in de auto zitten naar Warmenhuizen om in iets meer dan een uur van het veld geslagen te worden, om vervolgens weer 1,5 uur naar huis te rijden. Tijdens mijn laatste jaar in de A heb ik dubbel competitie gespeeld met dames 4, waar veel meiden in zaten waar ik in de jeugd al een keer mee had gespeeld, waaronder Fay.
Fay
Ik had in de tussentijd ook een aantal jaar in de A gespeeld, waaronder ook een seizoen dubbele competitie met D2. Daarna volgde dames 4… en dat seizoen zullen we nooit meer vergeten! Omdat we als nieuw team in de damescompetitie kwamen, ‘moesten’ we in de tweede klasse beginnen. Al snel bleek dat we iets (lees: veel) te goed waren voor dit niveau, wat resulteerde in een kampioenschap en maar één verloren set in het hele jaar. Een bijzonder, gezellig en geslaagd seizoen, wat voorlopig ook gelijk mijn laatste jaar bij VollinGo was. *cliffhanger*
Melissa
Inmiddels was ik geen jeugd meer en in 2018 stroomde ik door naar dames 3 waar ik 3 jaar in heb gezeten. Helaas was alleen het eerste jaar volwaardig, aangezien we door corona de andere 2 jaar amper konden volleyballen. Mijn doel om ooit in dames 1 te volleyballen en überhaupt hoger te gaan spelen was inmiddels wat verwaterd. Ik had het idee dat ik een plateau had bereikt en realiseerde me dat ik eigenlijk gewoon lekker wilde volleyballen. In 2021 hadden ze echter een diagonaal nodig in dames 2 en daar speelden toevallig wat oud teamgenoten en vriendinnen van mij, dus ik dacht, waarom niet? Inmiddels was ik al 6 jaar diagonaal, maar ineens zagen mensen dat ik ook wel een aardig balletje kon passen en verdedigen. Hup, naar de passer-loper positie jij! Nu ik passer-loper ben, kan ik me ook eigenlijk niet voorstellen dat ik ooit op een andere positie heb gestaan. Het plateau wat ik dacht te hebben bereikt verdween en ik groeide uit tot een vaste waarde in dames 2. De jaren die ik in dames 2 heb gespeeld waren wat bewogen, waar er niet veel gewonnen werd maar waar het de meeste seizoenen wel heel gezellig was en ik wat meer de ruimte kreeg om mezelf te ontwikkelen.
Fay
Na het jaar in D4 maakte ik een uitstapje naar een andere club. Samen met teamgenoot Maaike vertrok ik naar Voleco (intussen Volley Lek & IJssel) in Ouderkerk. Hier heb ik uiteindelijk één jaar in D2 (promotieklasse) en drie jaar in D1 (derde divisie) gespeeld. Het was lastig om de club waar ik altijd gespeeld had te verlaten, maar uiteindelijk heb ik geen spijt gehad van deze keuze. Ik vond het leuk en leerzaam om te ontdekken wat de “wereld van het volleybal” buiten Gouda te bieden had en heb vier geslaagde jaren bij Voleco gehad.
Intussen had ik van m’n hobby ook m’n werk gemaakt! Weliswaar niet in het veld, maar wel door een baan op de communicatieafdeling van de Nevobo. Voor dit werk vlieg ik (letterlijk en figuurlijk) van hot naar her om de nationale teams van dichtbij te volgen. Ontzettend gaaf, maar wel met flinke onregelmatige werktijden als gevolg. Dit was één van de redenen om Voleco te verlaten en andere opties te bekijken.
Melissa
Ondanks dat Fay naar een andere club vertrok hebben we altijd contact gehouden en zijn we goede vriendinnen geworden. Daarbij waren we op het zand nog geregeld te vinden als beachmaatjes. Toen ik hoorde dat ze vroegtijdig was gestopt bij haar oude club, overtuigde ik Fay om toch weer een keertje mee te doen met een open training bij VollinGo.
De laatste jaren
En zo geschiedde! In 2022 was de grote reünie daar: na 4 jaar kwamen we weer samen in één team. Dit was ook het eerste seizoen dat Pim, onze huidige coach, bij VollinGo kwam. Vorig jaar vond er een flinke verjonging plaats, waardoor wij opeens, met onze 24 en 25 jaar, gezien werden als de oudere en meer ervaren meiden.
Aan het einde van vorig seizoen werd duidelijk dat dames 1 uit elkaar zou vallen. Al snel ontstond de vraag: wat gaan we doen? Voor ons twee was de afgelopen jaren wel duidelijk geworden dat volleybal echt een hobby is en hoger spelen niet per se een doel is. Toch voelde dit ook als een mooie kans, niet alleen voor onszelf, maar ook om de club te helpen.
Intussen mogen we ons nu dus een aantal maanden ‘speelsters van dames 1’ noemen. Tegen de verwachting van de afgelopen jaren in, maar iets waar we als klein meisje stiekem toch wel van hebben gedroomd. Het lijkt dus dat bepaalde clichés ook hier weer van toepassing zijn: meerdere wegen leiden naar Rome en er is altijd ruimte om te groeien, zolang je maar in jezelf blijft geloven!
We zijn op dit moment hard aan het vechten in de tweede divisie. We zullen alles op alles moeten zetten voor handhaving en jullie support kunnen we daarbij goed gebruiken! Hopelijk zien we jullie binnenkort op de tribune.